Γιώργος Μακρής, σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στον Energy 94,2

Ξεκινώντας Θα Ήθελα Να Μας Μιλήσεις Λίγο Για Τα Παιδικά Σου Χρόνια Που Γεννήθηκες Και Που Μεγάλωσες?

«Γεννήθηκα στη Γερμανία, όπου οι γονείς μου, βιοπαλαιστές, αγωνίστηκαν σκληρά για να μας προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Ήταν αγωνιστές και οικογενειάρχες με αρχές, που μας έμαθαν τι σημαίνει τιμιότητα και αξιοπρέπεια. Μεγάλωσα με την υπέροχη αδερφή μου σε μια φτωχή, αλλά γεμάτη αγάπη οικογένεια, πλούσιος σε αξίες και όνειρα. Οι γονείς μου δημιούργησαν μόνοι τους ένα τίμιο κομπόδεμα, χαρίζοντάς μας την ελπίδα πως όλα κατακτώνται με κόπο.Καταγωγή μου από Βσιλόπουλο Αιτωλοακαρνανίας (Ξηρομερίτης) και με πολλούς πιστούς φίλους από τα μέρη μου. (Έτσι απλά το λέω για να του διαβάσουν πολλοί) Όταν ήρθα στην Ελλάδα, δεν ήταν εύκολο. Αν και αγαπώ τη γη και την ιστορία της χώρας μου, το μεγαλύτερο ποσοστό όσων έχω ζήσει εδώ, ειδικά στον επαγγελματικό μου δρόμο, με γέμισε πίκρα. Είχε και έχει εμπόδια. Είδα την προσπάθεια να μην εκτιμάται, το ήθος να παραμερίζεται, και αυτό με πλήγωσε. Όπου γης και πατρίς, δεν είναι τυχαία έκφραση – το λιμάνι μου σίγουρα είναι αλλού. Παρ’ όλα αυτά, οι αξίες που πήρα από την οικογένειά μου με κράτησαν όρθιο. Είμαι περήφανος για εκείνους και για όσα με δίδαξαν, ακόμη κι αν η πορεία μου ήταν γεμάτη δυσκολίες.»

Αν δε ήσουν ηθοποιός . Τι θα ήθελες να ήσουν;

Η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη για μένα. Η υποκριτική δεν ήταν ποτέ μια επιλογή, ήταν το μονοπάτι μου, ο τρόπος που γεννήθηκα για να εκφράσω τον εαυτό μου. Από παιδί, είχα μια φυσική τάση να μπαίνω σε ρόλους, να υποδύομαι και να μιλάω για όσα οι άλλοι δεν τολμούσαν. Δεν το είχα καταλάβει αμέσως, αλλά στην πορεία έβλεπα ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να με γεμίζει όσο η σκηνή. Αν μου ζητούσες να το εξηγήσω, ίσως να το έβρισκες κλισέ, αλλά η αλήθεια είναι πως γεννήθηκα για αυτό. Όπως οι καλλιτέχνες γεννιούνται με μια εσωτερική ανάγκη, έτσι και εγώ μεγάλωσα με αυτή την κλίση. Μπορεί να μην το συνειδητοποίησα αμέσως, αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, το μόνο που ήξερα είναι πως ήμουν προορισμένος να γίνω ηθοποιός, έστω κι αν το έκανα με τον δικό μου τρόπο. Αν και η πορεία δεν ήταν πάντα εύκολη, και κάποιες φορές ένιωσα πως δεν με καταλάβαιναν, δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου για το ποιος ήμουν και τι ήθελα να κάνω. Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα να τα παρατήσω, να ακολουθήσω κάτι πιο «ασφαλές», αλλά κάτι μέσα μου φώναζε πως ηθοποιός γεννήθηκα και θα πεθάνω ηθοποιός. Όσο κι αν υπήρχαν ανατροπές και λάθη, η σκηνή ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, ίσως να άλλαζα κάποιες επιλογές, ίσως και να μην γύριζα ποτέ στην Ελλάδα. Όμως, οι επιλογές πληρώνονται και οι δρόμοι που διάλεξα με έφεραν εδώ, με όλα τα καλά και τα κακά τους.» Στην τελική αν δε ήμουν ηθοποιός θα ήθελα να γίνω Δήμαρχος.!!!

Μεγαλύτερος Φόβος σου στην ζωή!!

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπάω, ειδικά στην μητέρα και την αδερφή μου. Έχω ήδη βιώσει την απώλεια του πατέρα μου και πιστεύω πως με κοιτάζει από ψηλά, με πόνο για όσα άφησε πίσω του. Αν μπορούσα, θα έδινα όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, μόνο και μόνο για να ζήσουν οι δικοί μου άνθρωποι πολύ και ευτυχισμένοι. Επίσης, φοβάμαι τις συνέπειες για τους ανθρώπους που προσπαθούν να πατήσουν το φρένο στην καριέρα μου, μόλις καταφέρω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Αυτός ο φόβος με κάνει να προσπαθώ ακόμα πιο σκληρά για να πετύχω και να προστατεύσω ό,τι αγαπάω.

Τι Πιστεύεις Ότι Λείπει Σήμερα Από Την Τηλεόραση?

«Λείπει το αυθεντικό ταλέντο – αντί να βλέπουμε άστρα, μας δείχνουν καμένα φώτα LED.»Το έχω ξαναπεί και άποψη δε αλλάζω.

Mε Ποιον Καλλιτέχνη είχες την πιο Αρμονική Συνεργασία. Και με ποιον την πιο δύσκολη και γιατί?

«Η πιο αρμονική συνεργασία μου ήταν με τον Επίκουρο – γιατί φιλοσοφούσε την ηρεμία και το γέλιο. Η πιο δύσκολη, πάλι, ήταν με τον Οπτιμιστή – γιατί έβλεπε το φως στο τούνελ, αλλά δεν έφερνε ποτέ το φακό στις πρόβες!»

Πόσο Εύκολο Είναι Να Ανεβάζει Κανείς Δικές Του Παραγωγές Στις Μέρες Μας?

«Να ανεβάζεις δικές σου παραγωγές στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις Survivor χωρίς έπαθλο φαγητού. Αν δεν έχεις κολλητούς για επιχορήγηση ή τον ‘κατάλληλο’ στην ‘κατάλληλη’ θέση, είναι σαν να περπατάς στο Βόρειο Πόλο με σαγιονάρες. Κι αν τολμήσεις να ζητήσεις ρεύμα, σου λένε ότι τα χρωματιστά τιμολόγια δεν φτάνουν εκεί. Τελικά, ρωτάω κι εγώ: ‘Πού ζω, ρε π… μου;'».

Πόσο δύσκολο ήταν να γράψετε τα κείμενα και να σκηνοθετήσετε την παράσταση, ενώ ταυτόχρονα παίζετε κι εσείς ως ηθοποιός;

Ήταν σαν να προσπαθείς να λύσεις ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες… με τον καφέ στο χέρι και το τηλέφωνο να χτυπάει ασταμάτητα!

Ποιο είναι το βασικό νόημα της φετινής Παράστασης που περιμένουμε όλοι να απολαύσουμε;

«Ότι όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται, υπάρχουν δύο λύσεις: Ή τραβάς τα μαλλιά σου… ή τραβάς για το ταμείο να πάρεις εισιτήριο και για το ΑΜΕΤΙ ΜΟΥ ΧΑΜΕΤΙ Νο2! Γιατί το γέλιο είναι το μόνο πράγμα που δεν σου παίρνει η εφορία!».

Γιώργο, το «Αμέτι Μου Χαμέτι Νο2» είναι μια κωμωδία παλαιάς κοπής σε σύγχρονο περιτύλιγμα. Ποια ανάγκη του κοινού πιστεύεις ότι αγγίζει το έργο σου;

«Η κωμωδία είναι σαν το ψωμί που ζυμώνεις σπίτι: χρειάζεται ζέστη για να φουσκώσει και αγάπη για να μη σκληρύνει. Το κοινό θέλει να γελάσει, αλλά θέλει και να νιώσει ότι κάποιος καταλαβαίνει το δικό του ‘αμέτι μου χαμέτι’.»

Η κωμωδία που γράφεις βγάζει γέλιο, αλλά φαίνεται πως κρύβει και πολύ αλήθεια. Τελικά, μέσα από το γέλιο προσπαθείς να πεις πράγματα που κανονικά οι άλλοι δεν θα τολμούσαν να ακούσουν;

«Η κωμωδία είναι το άλλοθι της αλήθειας. Όταν λες μια σοβαρή αλήθεια γελώντας, ο άλλος την αποδέχεται πιο εύκολα. Αν τη φωνάξεις σοβαρά, κλείνει τα αυτιά του. Εγώ απλώς βρήκα το σωστό τρόπο να σε κάνω να με ακούσεις.»

Θα ήθελες να μας πεις κάτι τελευταίο κλείνοντας την συνέντευξή μας- κάτι που να αγγίξει όλους;

Ναι ασφαλώς. Κάθε γέλιο που ακούγεται στην παράσταση είναι μια σιωπηλή ευχαριστία σε όλους εσάς που μας στηρίζετε. Στην εφημερίδα που μας προβάλει, στην οικογένεια που είναι η ρίζα μου και στο κοινό που είναι το φως στο δρόμο μας – μας δίνει λόγο ύπαρξης, ένα μεγάλο ευχαριστώ! Εσείς είστε το πιο σημαντικό κομμάτι της σκηνής μας.»Ευχαριστώ όσους με πίστεψαν, όσους με άντεξαν και όσους γέλασαν μαζί μου., στέλνω την πιο ζεστή μου υπόκλιση. Η τέχνη μας δεν είναι παρά μια γέφυρα που μας ενώνει όλους.»